ده‌هزار سال پیش، پیش از آغاز تاریخ مکتوب بشر، نوری تازه ناگهان در آسمان شب پدیدار شد و پس از چند هفته محو گردید. امروزه می‌دانیم این نور حاصل ابرنواختر یا انفجار یک ستاره بوده است و بقایای در حال گسترش آن را به‌عنوان سحابی پرده (Veil Nebula)، یک باقیماندهٔ ابرنواختر ثبت کرده‌ایم. این نمای واضح تلسکوپی بر بخشی غربی از سحابی پرده متمرکز است که در کاتالوگ به‌عنوان NGC 6960 شناخته می‌شود، اما به‌طور غیررسمی «سحابی جاروی جادوگر» نامیده می‌شود. در پی انفجار فاجعه‌بار، یک موج شوک میان‌ستاره‌ای در فضا پیشروی کرده و مواد میان‌ستاره‌ای را جارو کرده و به درخشش درمی‌آورد. این تصویر با فیلترهای باند باریک ثبت شده است و رشته‌های درخشان همچون چین‌های طولانی در صفحه‌ای دیده می‌شوند که تقریباً از لبه مشاهده می‌شود؛ این رشته‌ها به‌طرز شگفت‌انگیزی به‌خوبی از گاز هیدروژن اتمی (قرمز) و اکسیژن (آبی ـ سبز) جدا شده‌اند. کل باقیماندهٔ ابرنواختر حدود ۱۴۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد و در جهت صورت فلکی ماکیان یا قو (Cygnus) قرار گرفته است. این جاروی جادوگر در حقیقت حدود ۳۵ سال نوری گسترده شده است. ستارهٔ درخشان در تصویر 52 Cygni است که با چشم غیرمسلح از مکان‌های تاریک قابل مشاهده است، اما هیچ ارتباطی با باقیماندهٔ ابرنواختر باستانی ندارد.
Image Credit & Copyright: Brian Meyers