این میدان دید تلسکوپی خوش‌ترکیب گستره‌ای بیش از اندازه‌ی یک قرص کامل ماه را در آسمان و در راستای صورت فلکی بلندپرواز اسب بالدار (پگاسوس) می‌پوشاند. ستارگان پرنورتر، میخ‌های پراش را نشان می‌دهند که اثر معمولی از نگه‌دارنده‌های درونی در تلسکوپ‌های بازتابی است و درون کهکشان راه‌شیری ما جای دارند.
ابرهای کم‌نور اما گسترده‌ی غبار میان‌ستاره‌ای که بر فراز صفحه‌ی کهکشانی گسترده‌اند، به‌طور ضعیف نور ستارگان راه‌شیری را بازمی‌تابانند. این ابرها که با نام سحابی‌های ابرکی کهکشانی (galactic cirrus) یا سحابی‌های شار یکپارچه (integrated flux nebulae) شناخته می‌شوند، با ابرهای مولکولی راه‌شیری پیوند دارند. در حقیقت، ابر پراکنده‌ای که به‌نام MBM 54 فهرست شده و کمتر از هزار سال نوری از ما فاصله دارد، این میدان دید را پر کرده است.
کهکشان مارپیچی درخشان NGC 7497 که در میان این ابر غبار به‌ظاهر گرفتار آمده، در واقع در فاصله‌ای نزدیک به ۶۰ میلیون سال نوری جای دارد. این کهکشان که تقریباً لبه‌به‌لبه (edge-on) و نزدیک مرکز تصویر دیده می‌شود، بازوها و رگه‌های غباری خودش را نشان می‌دهد که رنگشان بازتابی از ستارگان و غبار در راه‌شیری خودمان است.
Image Credit & Copyright: Robert Eder
دیدگاهتان را بنویسید